به طور گستردهتر نقل کرده و جمله مزبور را با مختصر تغییری آورده است. اما صورت جریان با آنچه در کتابهای اهل تسنن است فرق دارد، زیرا او صریحا نقل میکند که پس از سپری شدن شب هجرت، در دو شب بعد، علی همراه «هند بن ابی هاله» فرزند خدیجه و ربیب پیامبر در نیمههای شب به محضر رسول خدا شرفیاب شدند. در یکی از آن شبها پیامبر به علی فرمود: «إنّهم لن یصلوا من الآن إلیک یا علی بأمر تکرهه.» این جمله تقریبا همان جملهای است که ابن هشام و طبری و ابن اثیر نقل کردهاند، ولی بنا به نقل مرحوم شیخ طوسی، رسول گرامی چنین اطمینان خاطر را در شب دوم یا سوم به او داده است، نه شب اول. گذشته از همه اینها، کلام خود علی علیه السّلام بهترین گواه ما است. علی علیه السّلام آشکارا این عمل را یک نوع فداکاری و جانبازی در طریق حقیقت شمرده است. چنان که در اشعاری که نقل میگردد، این حقیقت منعکس است. این اشعار در الفصول المهمه و غیره وارد شده است. [1] خلاصه معنای اشعار این است: من با جانم، بهترین کسی را که به روی زمین قدم گذاشته، نیکوترین مردی که خانه خدا و حجر اسماعیل را طواف کرده است، حفظ کردم. آن شخص عالی قدر محمد بن عبد اللّه است و من هنگامی دست به این امر زدم که کافران بر ضد وی نقشه میکشیدند. در این موقع خدای بزرگ او را از مکر آنها حفظ کرد، من در بستر وی شب را به صبح آورده و در انتظار دشمن بودم و خود را آماده مرگ و اسارت کرده بودم. [1]. وقیت بنفسی خیر من وطأ الحصاو أکرم خلق طاف بالبیت العتیق و بالحجر محمد لمّا خاف أن یمکروا بهفوقاه ربّی ذو الجلال من المکر و بتّ أراعی منهم ما یسوؤنیو قد نفس علی القتل و الأسر و بات رسول اللّه فی الغار آمناو ما زال فی حفظ الإله و فی الستر «الفصول المهمة، ص 48».