3. مرثیه محمدرضا شکیب اصفهانی:

[1]

جان سخت برون آید از قالب جسمانی

"گلزار" از این مشکل،خوش رست به آسانی

آن کس که زند سرخوش یک جرعه می وحدت

در پا فکند از کف، پیمانه امکانی

از شوق رخ جانان هرکس نسپارد جان

در کیش سبک سیران باشد ز گران جانی

دنیا به ره عقبی در پایه پلی باشد

کز آن گذرد آخر، هر عالی و هر دانی

این منزل ویرانه آباد نمی پاید

کامی نبود در آن جز حسرت و حیرانی

گلزار معانی شد در ماه رجب پژمان

شد بلبل طبع وی خامش ز غزل خوانی

تاریخ وفات او بنوشت "شکیب" از جان

در دفتر دانایی از راه سخن دانی

از باغ جنان بلبل سر کرد برون گفتا:

"گلزار می گلگون، زد از خم روحانی"