1. مرثیه مرحوم جعفر نوای اصفهانی:

[1]

ز من گویید مرغان چمن را

که برچینند دیگر انجمن را

اگر آهنگ مرغان خوش الحان

به گوشم خوش نیاید در گلستان

مبادا پیش من گوید کسی: گل

که من بیچاره تر هستم ز بلبل

که بلبل را بود با گل سر و کار

ولی باشد مرا الفت به گلزار

خزان، بلبل به زیر پر کند سر

ولیکن تا بهار سال دیگر

چو گل را می کشد از نو در آغوش

کند درد و غم دیرین فراموش

دل من زین مصیبت بی قرار است

که گلزارم خزان فصل بهار است

دگر زین پس مرا شادی نباشد

ز قید غصّه آزادی نباشد

که می دانند یاران سخندان

جهان بی دوست زندان است زندان