صرف خدمت به خلق نمود و خانه ای برای خود بنانکرد. نقل است باچشم گریان در قنوت نمازهایش برای بیماران خود از خدا شفا طلب می کرد و همه روزه در مطبِّ خویش قرآن تلاوت می کرد به این امید که از برکت کتاب خدا شفا در شفاخانه ی او نازل شود و

به نوشتن نسخه مبادرت نمی کرد مگر بعد از گفتن بسم اللّه الرحمن الرحیم. در وفاتش سروده: «رفت از دنیای ما آن آدم باافتخار».[1]

12 - حاج سیّد محمّدجواد صدرعاملی: فرزند سیّد محمّدعلی آقا مجتهد. متوفّی 1347 ق. عالم، فاضل و فقیه عارف. وی از مؤسسین انجمن صفاخانه اسلام بود که به منظور پاسخ گویی به تبلیغات مسیحیان ایجاد گردید و مقالات بسیاری از وی در مجله ی «الاسلام» در نقد اقوال مسیحیان به چاپ رسیده است. از دیگر آثارش الف) رساله در نماز شب و آداب و اسرار آن ب) رساله در جبر و تفویض و آثار دیگر. در تاریخ فوتش سروده اند:

یکی بیامد و تاریخ این معما گفت

جواد حجهالاسلام رفته از دنیا

13 - آقا میرزا محمّدجواد حسین آبادی: فرزند محمّدحسن. متوفّی 1312 ق. فقیه، محقق و عالم پرهیزگار. از شاگردان صاحب جواهر که از ایشان اجازه ی اجتهاد گرفت. صاحب آثار ارزشمندی چون الف) «ترتیب و تلخیص کتاب خلاصه علّامه حلی» در علم رجال ب) بحرالبکاءِ ج) کنوز الیالی د) بساتین الریاحین و.... می باشد. قبر ایشان در سرداب جنوب تکیه واقع است لیکن صورت قبری ندارد. ایشان پدر بزرگوار آیت اللّه آقا شیخ احمد مجتهد بیدآبادی(مدفون در تکیه ی بروجردی) و آیت اللّه العظمی شیخ محمّدعلی شاه آبادی(استاد عرفان حضرت امام خمینی قدّس سرّه) می باشند. نقل است که در دوران تحصیل