استاد جلال الدین همایی درباره علّامه نجفی می نویسد: «از مراجع بزرگ اصفهان بود و علاوه بر فقه و اصول در علوم ریاضی و فنون ادب عربی و انشاء و نثر به آن زبان از نوادر دوران خود بود. نگارنده تاکنون کسی را در انشاء و حفظ اشعار عربی و تبحر و احاطه در احوال و آثار شعرای عرب بدان پایه و مایه ندیده و محتمل است که بعد از این هم در رجال اصفهان مانند او نبیند. واقعاً ذوق و حافظه و احاطه ای عجیب به تراجم و آثار گویندگان عربی و قدرتی غریب در نظم قصاید و قطعات داشت. با این خصوصیات که منظومات عربی او به هیچ وجه بوی عجمیت نداشت و پیش فصحای عربِ عرباء هم فصیح و بلیغ بود، به طوری که اگر شاعر را نمی شناختند که ایرانی اصفهانی است به هیچ وجه آثار را با منظومات گویندگان تازی نژاد فصیح اللسان فرق نمی نهادند.»[1] صاحب کتب ارزشمند الف) «وقایهالاذهان» ب) «نقد فلسفه داروین» و آثار علمی فراوان دیگر است. وی استاد آیات عظام: امام خمینی(قدّس سرّه شریف)، گلپایگانی، مرعشی نجفی و همچنین بانو مجتهده امین بود.[2] در برخی منابع تعداد شاگردان وی را بالغ بر یکصد نفر نوشته اند.[3]

10 - صدرالعلماء سید ابوالحسن صدرعاملی»: متوفی 1314 ق. فرزند علامه سید صدرالدین صدرعاملی و برادر علامه سید اسماعیل صدر می باشد. علامه سید عبدالحسین شرف الدین با این عبارت از مقام و فضایل ایشان سخن می گوید: «... کان عالماً ربّانیاً متجرداً للمعارف و العباده و الزهد و الانزواء... جمال السالکین و العارفین، دائم العباده و المراقبه... و کان جدی الصدوق ابوالحسن الهادی یثنی علیه ثناءً بلیغاً و بذکر من علمه و ورعه و زهده و عبادته و انقطاعه الی اللّه تعالی شیئاً کثیراً...».[4] ایشان جدّ عالم فاضل سید اسداللّه مستجابی(مدفون در تکیه مقدس) می باشد.

11 - میرزا ابوالقاسم طبیب «ناصر حکمت»: فرزند میرزا محمّدعلی. متوفّی 1371 ق. مشهور به «گوگردی» وی نزد اساتید بزرگی چون جهانگیرخان و آخوند کاشی کسب علم نمود. مردی متدیّن و نیکوکار و اهل فضل بود. وی را آخرین مدرّس طب قدیم در اصفهان می دانند. وی برای طبابت اجر و مزدی نمی گرفت و این عمل را محض ثواب انجام می داد.[5] هفتاد سال از حرفه ی پزشکی خود را