میر عبدالعال فرزند میر محمّد مؤمن حسینی کوه کیلویه ای.

شاعر ادیب نویسنده ماهر، پدرش در دستگاه میرزا حبیب الله صدر بوده، سپس مستوفی کوه کیلویه و بعداً استر آباد شده، و فرزندش در عداد منشیان دستگاه سلاطین صفویّه بوده، شعر خوب می گفته، و در آن «نجات» تخلّص می نموده، [1] دیوانش قریب ده هزار بیت است.

از اوست:

می خواست سوی من نگرد سوی خویش دید *** خود نوش کرد شربت بیمار خویش را

فوتش در 1141 به سنّ متجاوز از نود سال روی داده، قبرش در تکیه آقا حسین خوانساری [بوده] است.

ماده تاریخ وفاتش را اثر شاعر گوید:

چون میر نجات از جهان کرد عبور *** شد جای غزل مرثیه خوانی دستور

در ضمن دعا اثر به تاریخش گفت *** با سید کائنات گردد محشور

فوتش را در 1121 نیز گفته اند.