خطّ نستعلیق خفیّ و جلی اعجاز می نموده، و نسبت به بزرگان بی نهایت بی اعتنا بوده، و همین سر سنگینی او به قیمت جانش تمام شده، او را نزد شاه عباس به سنّی بودن متهّم کردند، و اشعار و حالات او را به بدترین وضعی توصیف نمودند، و شاه را نسیبت به وی خشمگین ساختند، تا به اشاره او مقصود بیک مسگر با چند نفر از اوباش همدست شده، شبی او را به قتل رسانید.

مدفن او را برخی در بقعه جنب مسجد تکیه ظلمات که ساختمان آن منسوب به همین مقصود بیک ناظر شاه عباس اول و وزیر بیوتات اوست می دانند، رو در کتاب خطّ و خطّاطان گوید: در قبرستان مرزغان حوالی محلّه طوقچی مدفون گردید.

تولد میر، را در حدود 961، و کشته شدنش را در شب جمعه سال 1024 می نویسند. [1] وی صاحب دیوان اشعار است، و کتابی به نام «آداب المشق» به نام او به چاپ رسیده است.

پدر و جدّش در دستگاه صفویّه منصب کتابداری داشته، و جدش میر حسین علی از کتاب و نویسندگان و ساکن قزوین بوده است.

استادان خطّ او را، عیسی رنگ نگار، مالک دیلمی، و ملاّ محمّد حسین تبریزی نوشته اند. پسرش میرزا ابراهیم، و دختر گوهر شاد هر دو در خطّ نستعلیق استاد بوده اند.