عالم جلیل معروف به فاضل نائینی، شوهر همشیره حاجی کلباسی بوده، و در 20 شوّال سال 1263 وفات یافته، جنب فاضل هندی مدفون گردیده، و در اصطلاح مردم اصفهان از قبر او و قبر فاضل به فاضلان تعبیر می شود.

خود اهل علم و تقوا بوده، و یک وقت جماعت مسجد حکیم را داشته، و مؤمنین و مقدسین بسیار به او اعتقاد داشته اند.

فرزندش: آقا علی رضا [کلباسی] مجاور عتبات بوده، و حاجی نوری در کتاب «دارالسلام» خواب های صادقه عدیده از او نقل می کند، و اهل زهد و ریاضت بوده، و در کربلا وفات نموده و مدفون شده است.

فرزند آقا میرزا دولت آبادی، که در زمان شاه عباس کبیر مستوفی الممالک بوده. مشارالیه جامع حیثیّات و کمالات بوده، مثنوی «زاهد نامه» و مثنوی دیگر در بحر خسرو و شیرین دارد. [1]

ابن میر محمّد باقر داماد. قبرش در حیدر آباد دکن است. وی در عداد علمای عصر سلاطین قطب شاهیّه معدود می باشد، و تاریخ وفاتش معلوم نیست. [2]