کلمه مافرّوخی ظاهراً مرکب است از دو کلمه ماه و فرّخ به معنی ماه مبارک، و این نسبت جمعی از فضلای اصفهان است در قرن چهارم هجری، و آنان منسوبند به: مافرّوخ بن بختیار اصفهانی که نسبش به آذر شاپوران بن آذرمانان اصفهانی می پیوندد.

ذیلاً به نام برخی از آنها اشاره می شود:

1- ابوالعباس احمد بن علی، متقدمین علمای نحو و ادب.

2- ابوالمعالی احمد بن ابی جعفر محمّد بن علی، از روات و محدّثین.

3- سراج ازهری مافرّوخی، شاعر و ادیب، به فارسی شعر می گفته. [1]

4- ابوالفضل سعد بن حسین، ادیب و شاعر.

5- ابومسلم طاهر بن محمّد بن عبدالله بن حمزه، ادیب و شاعر، از اجداد مادری مافرّوخی مولف کتاب محاسن اصفهان.

6- ابوالفضل عباس بن حمدان بن عباس بن مافروخ مدینی، ساکن در قریه سین، از روات و محدثین. [2]

7- ابو محمّد عبدالعزیز بن احمد، از [مشاهیر] ادبا و دانشمندان. [3]

8- مافرّوخی، شاعر و ادیب، به فارسی و عربی هر دو شعر می گفته است.

9- ابو عیسی محمّد بن عبدالله بن عباس، از علما و فقها و متقدّمین دانشمندان اصفهان، معروف به مافرّوخی ثانی.