منابرش مشتمل بر مواعظ کافیه، از حدیث و اخبار، و شامل نصایح و اندرز بود، و چون خود بدانچه که می گفت معتقد و عامل بود مواعظ او بیشتر در شنوندگان تأثیر می نمود.

در 7 شوّال 1356 وفات یافته، در بیرون بقعه تکیه مرحوم ریزی مدفون گردید.

چندین مجلد کتاب در مواعظ و آداب نوشته که آنها را بعداً «شمس طالعه» نامیدند.

فرزند عبدالکریم بن ابراهیم بن علی بن عبدالعالی میسی.

عالم فاضل صالح فقیه متبحّر، جلیل القدر، عظیم المنزله، در نزد شاه عباس کبیر صفوی در نهایت عزّت و احترام، و مورد تکریم و تعظیم علمای زمان بوده، و شاه نامبرده مسجد و مدرسه ای در قسمت شرقی میدان نقش جهان در میدان شاه به نام او بنا کرده که مدرسه از بین رفته، و مسجد از شاهکارهای معماری، و از آثار باستانی اصفهان است. [1]

شیخ لطف الله در میس از قرای شام متولد شده، در اوایل جوانی به ایران آمده، در خراسان مدتی در خدمت ملاّ عبدالله شوشتری تحصیل نموده، چندی در قزوین، و اخیراً به اصفهان مهاجرت نموده، به درس و بحث و اقامه جماعت پرداخته.