دیگر از معروفین این سلسله (غیر از میرزا رحیم کلانتر) میرزا عبدالباقی کلانتر، ادیب شاعر و متخلص به «باقی» بوده. مدتی کلانتری اصفهان را داشته، استعفا نموده، به عتبات رفته و پس از مراجعت، ندیم شاهزاده محمّد علی میرزا شده، و در 1238 در کرمانشاه وفات یافته. دیوانش قریب چهار هزار بیت است. [1]

مرحوم انصاری در بدایع و نوادر، طبیب را با باقی یکی دانسته، و غزل معروف طبیب را (غمت در نهانخانه دل نشیند - به نازی که لیلی به محمل نشیند) به این شخص نسبت داده است.

از اشعار باقی است:

ز گلبن تو نباشد گلی هوس ما را *** همین که غیر نچیند گل تو بس ما را

میرزا زین العابدین. از سادات عالی درجات معاصرین، و طبیبی عیسوی وش بوده، نه طبیب آدمی کش. [2]

این شعر از اوست:

نه چنان بی تو به این سوخته جان می گذرد *** که توان گفت چنین یا که چنان می گذرد