شیخ جلیل مافرج الله درّی آنک *** اندر زمانه قدوه ارباب حال بود

فرزانه طبع، شیخ پسندیده روزگار *** آزاده خوی، مرد ستوده خصال بود

رفت از جهان و داشت به وقت فراق مرگ *** حالی چنان که گفتی عید وصال بود

تاریخ را سنا به میان پا نهاد و گفت *** درّی دری ز مخزن علم و کمال بود

نامش: حسین فرزند اسماعیل. ادیب فاضل، و شاعر ماهر، و از اساتید فنّ خطّ در قرن سیزدهم. [1] در اصفهان می زیسته، و جهت جمعی از فضلای این شهر ماده تاریخ گفته.

در 1265 وفات یافته، قبرش نزدیک فاضلان در تخت فولاد است. خط سنگ قبر مادر شاهزاده از اوست.

تاراج در تاریخ فوتش گوید:

ناگه زبان نامه تاراج زان میان *** کرد این بیان (به دیده مردم ضیا نماند)