فرزند سید عبدالکریم بن میر محمّد هادی حسینی.

عالم فاضل متنفّذ که [به نوشته همایی:] به مزید کفایت و کاردانی، و حسن محاضره، و قوّت نطق و بیان، از امثال و اقران خود مزیّت داشته، و چون شخصاً متمکّن بوده، و علاوه بر آن که به مردم محتاج نبوده، از فقرا و مسکینان نیز دستگیری می نموده است، بدین جهت نفوذ فوق العاده یافته، و محسود جماعتی از رؤسای محراب و منبر شده [!] و ظلّ السلطان نیز آتش اختلاف را دامن زده، تا جایی که در 1307 مجبور به مهاجرت طهران شده [1] و تا آخر عمر در آنجا ساکن بوده، و در شوّال 1326 وفات یافته، در ابن بابویه در اطاق مخصوص مدفون گردید. [2]

ماده تاریخ وفاتش را طرب گوید:

آه افزود و رقم زد از پی تاریخ فوتش *** شد سوی اقلیم باقی هادی راه هدایت