ملا عرشی درباره تاریخ وفاتش گوید:

«بشاه دین شفائی داد جان را»

قبرش در قبرستان شاه میر حمزه قرار داشته که اکنون دانش سرای کشاورزی است.

در الذریعه (520:9) نقل از ریاض العلماء درباره او فرماید که: شفائی درباره خودش گفته است: طبابت من تبّحر و استادی مرا در سایر علوم پوشانید، و شعرم طبابتم را پوشانید، و کثرت هجایم شاعریم را مخفی داشت.

از اشعار اوست:

ما هر دو عاشقیم، چرا می برد مرا؟ ***هر شب به کوی یار صبا می برد مرا

در حیرتم که آه کجا می برد مرا؟ ***بر دوش خود گرفته و چون برق می دود

در ریاض العلماء به نقل مؤلف الذریعه (520:9) گوید: شاید وی مؤلف کتاب «قرابا دین شفائی» معروف باشد؛ سپس فرماید: احتمال بی مورد است، زیرا مؤلف «قرابا دین شفائی»، سید مظفر بن محمد حسین کاشانی معروف به شفائی است.

ابن حاج میرزا محمد مهدی قاری اصفهانی، از دانایان به علم تجوید و قرائت، و از خطاطین معروف اواخر قرن سیزدهم است. یک نسخه از کتاب