ابن جمال الدین عبدالرزاق. ملقب و مشهور به خلاق المعانی، از شعرا و قصیده سرایان معروف عراق در قرن هفتم به شمار می رود.

شاعر قصیده سرا، و از سخن گویان نامی عصر خود بوده، و اشعارش بیشتر در مدح خاندان آل خجند و آل صاعد می باشد؛ همچنین سلاجقه عراق، و اتابکان فارس، و عده ای دیگر را مدح گفته است.

جمال الدین را در واقع می توان [1] سر سلسله قصیده گویان عراق شمرد. سبک او در مدح و تعزل و تشبیهات و مضامین، به طور کلی شبیه سبک استادان پیشین است، مگر این که نسبت به سبک خراسانی، به زمان و شیوه معمول عصر ما نزدیک است، و نسبت به برخی معاصرین خودش مانند انوری و خاقانی سخن او ساده تر، و از تعقید لفظی، و پیچیدگی معنوی آزادتر است.

وفات جمال الدین را در 588 نوشته اند.

از اشعار اوست:

کار هر دو جهان شود به نظام ***بشنو از من نصیحتی که تو را

بد مکن خاصه با اولو الارحام ***بد نخواهی که باشدت هرگز

ز ایزد ذو الجلال و الاکرام ***حق مادر نگاه دار و مترس