اصفهان متولد شده، و جهت اخذ حدیث و تحصیل علم، به شهرهای مختلف مسافرت فرموده، و سرانجام در یکشنبه 21 محرم سال 430 در اصفهان وفات یافته، در قبرستان آب بخشان مدفون گردید.

شرح حالش در عموم کتب شیعه و سنی [1] به جلالت قدر و وثاقت، مذکور است.

کتب زیر از اوست:

1- اربعین در حالات حضرت مهدی عجل الله تعالی فرجه 2- تاریخ اصفهان، در دو مجلّد، به طبع رسیده 3- حلیه الاولیاء، معروف ترین تألیف او 4- ذکر المهدی (علیه السلام) 5- ما نزل من القرآن فی امیرالمؤمنین (علیه السلام) 6- معرفه الصحابه، و یازده مجلّد کتاب دیگر.

در کتب رجال از او به حافظ اصفهان، و گاهی حافظ دنیا تعبیر می کنند. وی از اجداد علاّمه مجلسی است. برخی او را سنی و صوفی، و عده ای شیعه می دانند.

از ابی بکر احمد بن علی بن ثابت خطیب [2] نقل شده که او گوید: جمع کرد بین حدیث و فقه و تصوّف، و ندیدم احدی را از مشایخ خود حافظ تر از او.

از شیخ ابو عبدالله محمد بن محمد اصفهانی [3] نقل شده است که چون سلطان محمود غزنوی بر اصفهان استیلا یافت، از طرف خود، کسی را بر این