بوده، به وزارت رسیده، لکن بخل و امساک بر وی غالب بوده و به همین علت، اعیان حضرت خلافت به قصد او بر خاسته و او را محبوس ساخته؛ از حبس گریخته و به لشگرگاه بر کیارق رفته، در سال 507 در همدان وفات یافته است.

در کتاب خط و خطاطان (:84 چاپ جدید) گوید: در بیشتر علوم ماهر بود، و در فنّ خط استیفا و سیاق قادر بود و در عصر خویش مانندی نداشت. وفاتش را در کتاب نامبرده: 519 می نویسد.

از اشعار اوست:

یا نه هرگز نچشیده است بدی نیک سگال ***نه همه ساله ظفر اهل ظفر یافته اند

پس چه بود آن همه ناکامی پیغمبر و آل ***گر همه ساله بود کامروا مردم نیک

حافظ ابونعیم (به تصغیر) احمد بن عبدالله بن احمد بن اسحق بن موسی بن مهران اصفهانی، سبط محمد بن یوسف البناء الاصفهانی.

محدّث جلیل القدر و عظیم المنزله، در رجب سال 330 یا (336) در