بپذيرد، كم باشد يا زياد. و اگر به نظر زن موكول شود، او نمى‌تواند از مهر السّنّه تجاوز كند.

(مسأله 1693) به محض اجراى عقد، زن مالك مهريّه مى‌شود و حق دارد كه همه آن را مطالبه كند، و اطلاق عقد ايجاب مى‌كند كه مهريّه نقد باشد، خواه شوهر توانمند باشد يا تنگدست، و مى‌تواند پيش از وصول كامل آن از تمكين دادنخوددارى كند.

(مسأله 1694) اگر شوهر پيش از پرداخت مهريّه نزديكى كند، ديگر زن نمى‌تواند به خاطر گرفتن مهريّه از تمكين دادن خوددارى كند، و اگر اين كار را انجام دهد ناشزه مى‌شود. ولى اگر مطالبه كند بر شوهر واجب است كه اگر قدرت دارد آنرا پرداخت كند، همانند ديگر قرضهايش.

(مسأله 1695) در ازدواج موقّت اگر پيش از حصول نزديكى، زمان تعيين شده سپرى شود و يا يكى از طرفين بميرد، چيزى از مهر كم نمى‌شود.

(مسأله 1696) اگر در ازدواج موقّت پيش از نزديكى مدّت را بذل كند، ساقط شدن نصف مهر محلّ اشكال است.

(مسأله 1697) اگر زن همه مهريّه يا قسمتى از آن را به شوهرش ببخشد، آنگاه مرد پيش از نزديكى او را طلاق دهد، يا پيش از نزديكى يكى از آنها بميرد، نصف مهر بر گردن زن است كه به مرد پرداخت كند.

(مسأله 1698) اگر مردى زنى را مجبور به نزديكى كند، بايد مهرالمثل به او بپردازد. ولى اگر با رضايت او با وى زنا كند، در اين صورت مهريّه ندارد.