صحيح نيست.

2) اگر معامله را به چيزى معلّق كند كه حاصل شدنش معلوم نيست، مثلًا بگويد: اگر فردا باران ببارد، من اين كالا را فروختم، باز هم معامله صحيح نيست.

3) اگر معامله را به چيزى معلّق كند كه حاصل است، ولى او به هنگام معامله خبر ندارد، مثلًا بگويد: اگر حسن مرده باشد، اين كالا را فروختم و بعد معلوم شود كه او در آن هنگام مرده بود، بازهم معامله بنابر احتياط واجب صحيح نيست.

4) اگر معامله را بر چيزى معلّق كند كه از حصول آن خبر ندارد، ولى حصول آن شرط صحّت معامله است، مثلًا بگويد: اگر اين كالا مال من باشد، آن را فروختم، در اين صورت معلوم شود كه كالا مالِ او بوده، معامله صحيح است.

شرايط خريدار و فروشنده‌

فروشنده و خريدار بايد داراى چهار شرط اساسى باشند:

1- بلوغ، پس معامله كودك براى خود صحيح نيست، اگرچه مميّز باشد، مفهوم خريد و فروش را بداند و بر موارد سود و ضرر آگاه باشد، بلكه حتما اذن ولى در صحّت معامله او شرط است.

2- عقل، پس معامله ديوانه صحيح نيست.

3- اختيار، پس اگر كسى را مجبور به خريد و فروش كند، و او قدرت مخالفت نداشته باشد، معامله‌اش باطل است، ولى اگر بعدا راضى شود و بر آن صحّه بگذارد، معامله صحيح مى‌شود.

(مسأله 1033) اگر صاحب مال را به برخى از خصوصيات معامله مجبور كنند، مثلًا او را وادار كنند كه به قيمت تعيين شده، يا در محلّ تعيين شده، يا در ساعت تعيين شده كالاى خود را بفروشد، ولى او را به اصل معامله مجبور نكنند، واو نيز بههمان قيمت تعيين شده، يا در زمان و مكان تعيين شده، اقدام به معامله‌