(مسأله 3894) خونبهاى شخص مقتول جزء اموال او هست، خواه اين ديه از اوّل ثابت شود، مانند ديه در قتل خطا، يا بعداً حاصل شود، مانند ديه قتل عمد، كه پس از رضايت اولياى خون، قصاص تبديل به ديه ميشود. در هر دو صورت اين ديه نيز جزء اموال ميّت قرار ميگيرد، ورثهاش از آن ارث ميبرند، وصيّتهايش از آن تنفيذ ميشود و قرضهايش از آن پرداخت ميشود.

(مسأله 3895) ديهاى كه در اثر نقص عضو و جراحات گرفته ميشود، اگر به موجب جنايتى باشد كه در حال حياتش بر او رفته باشد، در واقع در حال حيات مالك آن شده و حقيقتاً جزء اموالش قرار گرفته است. ولى اگر پس از مرگش جنايتى را بر پيكرش وارد كنند، ديهاى كه از جانى گرفته ميشود، جزء اموال ميّت نمى شود، بلكه بايد از طرف ميّت در راههاى خير هزينه شود. ولى اگر ميّت قرض داشته باشد و امكان پرداخت از راه ديگر نباشد، از همان پول ادا ميشود كه از بهترين راههاى خير ميباشد.

(مسأله 3896) همه ورثه از ديه ارث ميبرند، به جز برادران و خواهران مادرى ميّت (كه از پدر جدا باشند) ولى ديگر خويشان مادرى ارث ميبرند.

(مسأله 3897) در تقسيم ارث بين شيعه و اهل خلاف در مواردى اختلاف هست، اگر براى شيعه سهميّهاى تعيين شود كه به مقتضاى فقه شيعه به او نميرسد، ميتواند آن را بگيرد، مشروط بر اينكه وارثى كه به او نقص وارد ميشود شيعه نباشد. تا آن را از باب الزام آنها به آنچه خود ملتزم هستند اخذ كند. در اينجا مخالف بودن ميّت تأثيرى ندارد.