حرمت شود، نبش كردن آن جايز است. امّا اگر هتك حرمت شود آنوقت نبش قبر حرام ميشود و غسل دادن و كفن كردن ساقط ميگردد همانطوريكه زمان طولانى از دفن آن گذشته باشد و ميت خشك شده باشد بطوريكه هتك حرمت نشود نبش قبر براى غسل دادن و كفن كردن واجب نيست.

2) نبش قبر براى انتقال دادن جنازه به مشاهد مشرّفه و يا به آرامگاه خانوادگى كه موجب عزّت ميّت است و در آنجا يادش جاويد ميماند و همواره بر سر مزارش قرآن مى خوانند و طلب آمرزش ميكنند، جايز است.

3) نبش قبر براى جلوگيرى از كار حرام جايز است، مثل اين كه جنازهاى را در ملك ديگرى بدون اجازه مالك دفن كرده باشند، يا با كفن غصبى كفن كرده باشند و يا چيزى را كه مال ديگرى است به همراه جنازه دفن كرده باشند.

(مسأله 435) در همه موارد ياد شده بايد توجّه شود كه نبش قبر موجب بى حرمتى به ميّت نشود. بنابر احتياط واجب در مورد سوم اگر صاحب حق براى دريافت حق خود شتاب كند و اصرار نمايد، براى اهميّت حقوق مردم، اداى حق را بر حرمت ميّت ترجيح ميدهيم.

(مسأله 436) در دو مورد اوّل بايد از ولى ميّت براى نبش قبر اذن گرفته شود و در مورد سوم نيز بنابر احتياط واجب، و اگر به ولى دسترسى نباشد از كسى كه بعد از ولى به ميّت نزديكتر است، بايد اجازه بگيرند بنابر احتياط واجب.

(مسأله 437) مستحب است ميّت را در جاى وسيع دفن كنند و ارتفاع قبر به مقدارى باشد كه نشستن در آن ممكن باشد.

(مسأله 438) مستحب است صورت ميّت را باز كرده، گونه راست او را بر زمين بگذارند و مقدارى تربت امام حسين (عليه السلام) همراه او در قبر بگذارند و احتياط مستحب آن است كه به مقدار يك خشت از آن در مقابل‌