كه بداند صاحبش قصد دارد پيش از آنكه آن حيوان تلف شود به سوى آن مراجعت كند.

(مسأله 3595) اگر انسان حيوانى را در شهر و روستاى پر جمعيّت پيدا كند، اگر احتمال بدهد كه گم نشده، بلكه به قصد چرا بيرون آمده و سپس به محلّش برمى گردد، نمى تواند آن را بگيرد و اگر بگيرد به گونهاى كه در مسأله 3590 گفته شد ضامن خواهد بود.

(مسأله 3596) حيوانى را كه در شهر و روستاى پر رفت و آمد پيدا كند و بداند كه گم شده است، ميتواند آن را بگيرد و حكم لقطه بر آن جارى ميشود و بايد تا يك سال به دنبال صاحبش بگردد، چنانكه در فصل سوّم بيان خواهد شد.

(مسأله 3597) اگر حيوان در مدّت يكسال كه بايد به دنبال صاحبش بگردند، نياز به هزينه داشته باشد، پس مانده سفره و خرده ريز خانه او را كفايت نكند و كسى هم آن را تبرعاً پرداخت نكند، هزينهاش بر عهده مالك خواهد بود. پس اگر منافع حيوان (شير و امثال آن) آن را كفايت كند، از آن برداشت ميكند، اگر كفايت نكند و صاحبش پيدا شود، از مالك مطالبه ميكند، اگر پيدا نشود، پس از يكسال حيوان را ميفروشد و حقّ خودش را برداشت ميكند.

(مسأله 3598) در اين ميان گوسفند يك حكم استثنائى دارد، اگر گوسفندى را در شهر و روستا پيدا كند، آن را به مدّت سه روز معرفى ميكند، اگر صاحبش را پيدا نكند ميفروشد و از طرف صاحبش صدقه ميدهد. و ميتواند بيش از سه روز نيز انتظار بكشد، جز اينكه هزينه نگهدارى آن بر عهده خودش ميباشد.