احكام اقرار

اقرار به معناى اعتراف انسان به حقّى است كه بر عهده او به نفع شخص ديگرى ثابت است و يا اعتراف انسان است بر منتفى بودن حق او بر عهده شخصى ديگر.

(مسأله 3472) اگر انسان پس از اقرار به چيزى، خلاف آن را ادّعا كند، از او پذيرفته نمى شود و اقرار اوليهاش نافذ و معتبر است.

(مسأله 3473) اقرارى كه شرايط آن فراهم باشد، بر همه حجّتها مقدّم ميباشد، حتّى بر بيّنه (دو شاهد عادل).

(مسأله 3474) براى نافذ بودن اقرار 5 شرط لازم است:

1) بالغ بودن اقرار كننده‌

2) عاقل بودن او

3) رشيد بودن او در موضوعى كه در مورد آن اقرار ميكند.

(مسأله 3475) اگر كسى مثلًا در مورد مسائل مالى رشيد باشد، ولى در مورد ازدواج رشيد نباشد، اقرار او در مسائل مالى نافذ است و در مسائل ازدواج نافذ نمى باشد.

4) از روى قصد بودن اقرار، پس اگر در حال خواب و مستى و يا از روى اشتباه و به غلط به چيزى اقرار كند، نافذ نمى شود.