كه به تعداد لازم فقير يافت نشود. در اين صورت تكرار آنها در روزهاى مختلف مانعى ندارد، ولى نبايد در يك روز تكرار كند.

(مسأله 3461) اگر چندين كفّاره بر عهده او باشد، ميتواند به آن تعداد به هر فقير كفّاره بدهد، مثلًا اگر ده تا كفّاره بر عهده دارد، ميتواند به شصت فقير به هر يكى ده مُدّ گندم بدهد.

(مسأله 3462) در كفّاره هاى ترتيبى كه گفتيم اگر از يكى ناتوان باشد، بعدى را انجام دهد، ميزان آنست كه هنگام اداى كفّاره ناتوان باشد. پس اگر كسى موظف است دو ماه روزه بگيرد و به آن قدرت ندارد و لذا به 60 فقير طعام داد، اگر بعدها قدرت روزه گرفتن پيدا كند، همان اطعام او را كفايت ميكند.

(مسأله 3463) اگر كسى به جهت ناتوانى از روزه به اطعام فقرا آغاز كرد و پيش از آنكه آن را به اتمام برساند، قدرت روزه گرفتن پيدا كرد، بنابر احتياط واجب به آن اكتفا نكند و كفّاره قبلى (يعنى روزه) را از سربگيرد.

(مسأله 3464) اگر كسى در كفّاره ظهار به جهت ميسّر نبودن بنده، شروع به روزه كرد، اگر پس از ورود به ماه دوّم به بنده دسترسى پيدا كند، همان روزه او را كفايت ميكند و لازم نيست كه بنده تهيه كند و آن را آزاد نمايد.

(مسأله 3465) كسى كه وظيفهاش كفّاره جمع است، به هر كدام از آنها قدرت نداشته باشد، آن مورد ساقط ميشود و بقيّه را انجام ميدهد. و به جاى آنچه قدرت ندارد استغفار ميكند و بهتر است به جاى آن، به مقدارى كه ميتواند صدقه هم بدهد.

(مسأله 3466) كسى كه از اطعام عاجز باشد، بنابر احتياط واجب بايد در صورت داشتن قدرت، به جاى آن 18 روز روزه بگيرد.