(مسأله 323) خونى كه هنگام خروج اوّلين جزء بچّه بيرون ميآيد حكم نفاس دارد، ولى مدّت نفاس از لحظات پايانى زايمان حساب ميشود، پس اگر بچّهاى را قطعه قطعه بيرون بياورند، مدت نفاس از خروج آخرين جزء آن حساب ميشود.

(مسأله 324) اگر بعد از زايمان جريان خون ادامه پيدا كند و به يك ماه و بيشتر برسد، ظاهر اين است كه بعد از ايام عادت و سپرى شدن ده روز، در حكم مستحاضه است و اين حكم تا موقع قطع شدن خون ادامه دارد و تا خون تازهاى با ويژگيهاى حيض نبيند حكم استحاضه بر او جارى ميشود.

(مسأله 325) اگر بعد از زايمان جريان خون به قدرى ادامه پيدا كند كه از مقدار متعارف مربوط به ايّام زايمان خارج شود، به حكم زنانى كه خون طولانى ميبينند عمل كند. حكم اين زنها در بخش حيض گفته شد.

(مسأله 326) اگر بعد از زايمان جريان خون ادامه يابد و به تدريج كم شود، سپس طورى افزايش پيدا كند كه عرفاً خون جديد به شمار آيد، او نيز به حكم زنانى كه خون طولانى ميبينند رفتار كند.

(مسأله 327) پس از قطع شدن خون نفاس واجب است با فرو بردن پنبهاى، درون رحم خود را وارسى و پاكيزه نمايد. حكم اين مسأله در مسأله شماره 252 بيان گرديد.[6]

(مسأله 328) نماز، روزه و هر عبادت ديگرى كه طهارت در آن شرط است، بر زن در حال نفاس حرام است.

(مسأله 329) روزه هايى را كه در ايّام نفاس ترك كرده، بايد قضاى آنها را به جا آورد ولى نمازهايش قضا ندارد.

[6] طباطبايى حكيم، محمد سعيد، توضيح المسائل: عبادات و معاملات، 1جلد، مهر ثامن الائمه عليهم السلام - قم - ايران، چاپ: 1، 1391 ه.ش.