فصل هفتم: احكام نفاس‌

خونى كه به هنگام زايمان، همزمان با تولّد بچّه و يا- تا ده روز- بعد از زايمان، از رحم زن بيرون ميآيد، نفاس ناميده ميشود.

(مسأله 318) خونى كه پيش از زايمان بيرون بيايد، اگر چه در رابطه با زايمان هم باشد، نفاس نيست، بلكه حكم استحاضه بر آن جارى ميشود.

(مسأله 319) خونى كه هنگام سقط بچّه ناقص- مثل عَلَقه (خون بسته) و مُضغه (يك تكّه گوشت)- كه به آن نوزاد گفته نمى شود، بيرون بيايد، نفاس نيست، بلكه بنابر احتياط واجب حكم استحاضه بر آن جارى ميشود.

(مسأله 320) براى كمترين مدّت نفاس حدّى تعيين نشده، ممكن است فقط يك لحظه باشد، بلكه ممكن است هنگام زايمان، هيچ خونى بيرون نيايد و زن نفاس نشود.

(مسأله 321) زنى كه داراى عادت عدديّه است، اگر خون نفاسش ادامه يابد، به مقدار عادت خود نفاس ميگيرد و بنابر احتياط واجب لازم است يكى دو روز هم براى روشن شدن وضع خود، به عنوان «استظهار» نفاس قرار دهد، تا ده روز به پايان برسد.

(مسأله 322) زنى كه داراى عادت عدديّه نيست، اگر نفاسش ادامه يابد، تا روز دهم نفاس ميگيرد و بعد از آن به وظيفه مستحاضه عمل ميكند، ولى بنابر احتياط واجب تا روز هجدهم، از آنچه در حال نفاس حرام است اجتناب كند، سپس غسل نفاس نمايد.