(مسأله 2751) اگر چيزى از واجبات تجهيز جنازهاش را بر كسى وصيّت كند، مثلًا وصيّت كه فلانى او را غسل دهد يا بر جنازهاش نماز بخواند، احتياط واجب آنست كه با اذن ولى آن را انجام دهد، مگر اينكه بر او مشقّت داشته باشد.

(مسأله 2752) در مسأله ياد شده بين وصى و ديگرى فرقى نيست، پس آنچه گفته ميشود كه بايد وصى وصاياى ميّت را بجا آورد، منظور اين است كه بايد تلاش كند تا وصيتهاى ميّت بر زمين نماند، نه اينكه حتماً بايد خودش انجام دهد.

(مسأله 2753) براى نفوذ وصايت شرط نيست كه وصى آن را بپذيرد و اگر رد كند، از گردنش ساقط نمى شود، بلكه بايد تلاش كند كه آن وصيّتها انجام شود.

(مسأله 2754) اگر در حال حيات وصيّت كننده، وصى آن را رد كند و وصيّت كننده از او اعراض كند، وصايت او ساقط ميشود، ولى اگر بر وصايت او اسرار كند، ظاهر اين است كه وصايت او ساقط نمى شود.

(مسأله 2755) بر وصى واجب نيست كه شخصاً بر وصاياى ميّت عمل كند و ميتواند كه از آن خوددارى كند، پس مانند اين است كه وصى نتواند به وصيّت عمل كند، و اگر بعداً به انجام وصيّت راضى شود، بر ديگران حق تقدّم دارد.

(مسأله 2756) اگر انسان به كسى بگويد كه: به من وصيّت نكن، يا بگويد: اگر به من وصيّت كنى من نمى پذيرم، ولى او اعتنا نكند و او را وصى خود قرار دهد، او مجبور نيست كه آن را بپذيرد و مكلّف نيست كه يك بار ديگر به او اطّلاع دهد كه بر مقتضاى وصايت عمل نخواهد كرد.