فصل چهارم: احكام غسل جنابت‌

جنابت به دو شكل روى ميدهد:

1- بيرون آمدن منى از مرد، در خواب يا بيدارى.

2- آميزش اگر چه منى هم بيرون نيايد.

(مسأله 190) اگر ذرّات منى در مجرا باقى مانده باشد و پس از غسل از او بيرون آيد، باز هم حكم جنابت بر او عارض ميشود.

(مسأله 191) اگر در خواب يا بيدارى از زنان منى بيرون بيايد، بنابر احتياط واجب بايد بدن و لباسش را تطهير كند، سپس غسل كند و براى نماز وضو هم بگيرد.

(مسأله 192) آبى كه به هنگام ملاعبه از انسان خارج ميشود، پاك است و حكم منى را ندارد.

(مسأله 193) رطوبتى كه از انسان بيرون ميآيد، اگر معلوم باشد كه منى هست، حكم جنابت بر او جارى ميشود و هيچ نشانهاى لازم نيست.

(مسأله 194) بيرون آمدن منى از انسان سالم هميشه همراه با جهش، سستى بدن و از روى شهوت ميباشد، ولى در شخص مريض اگر همراه با شهوت باشد كافى است و در حكم جنب ميباشد.

(مسأله 195) اگر در خواب با جهش و از روى شهوت بيرون آيد در حكم جنب است، ولى اگر در جهش آن شك كند و اندك بودن آن نشانه نداشتن جهش باشد، غسل كردن بر او واجب نمى شود.