تيمّم جمع كند.

(مسأله 165) در احكام ياد شده، فرقى بين جبيره كوچك و جبيره بزرگى كه همه عضو را بپوشاند نيست.

(مسأله 166) در مورد زخم خيلى بزرگ كه روى آن باز باشد، احتياط واجب آن است كه اطراف زخم را بشويد و تيمّم نيز بنمايد.

(مسأله 167) اگر روى زخمى باز است و چسب، روغن و يا پمادى بر آن نهادهاند، اگر بتواند روى آن دست بكشد، بايد انجام دهد و اگر ممكن نباشد، اطراف آن را بشويد و بنابر احتياط واجب تيمّم هم بنمايد، ولى اگر بر روى آن جبيره باشد، بايد بر روى آن دست بكشد.

(مسأله 168) اگر چسبى تصادفاً به يكى از اعضاى وضو چسبيده و كندن آن ممكن نيست، بنابر احتياط واجب هم روى آن دست بكشد و هم تيمّم بكند.

(مسأله 169) به محض اين كه ترس از ضرر برطرف شد، بايد جبيره را بردارد، پس اگر به جهت تنگى وقت، يا عدم دسترسى به شخص متخصّص (در جايى كه نياز به متخصّص دارد) نتواند آن را بردارد، بنابر احتياط واجب هم بر آن دست بكشد و هم تيمّم بنمايد.

(مسأله 170) اگر انسان براى ترس از ضرر به حكم جبيره عمل كند، بعد معلوم شود رساندن آب به عضو آسيب ديده ضررى نداشت، نمازهايى كه خوانده احتياج به اعاده ندارد، ولى براى نمازهاى بعدى بايد وضو بگيرد.

(مسأله 171) در احكام جبيره بين وضو، غسل و تيمّم فرقى نيست.

(مسأله 172) كسى كه وظيفهاش غسل يا وضوى جبيرهاى است، نمى تواند در وسعت وقت نماز بخواند، مگر به ملاحظه اين كه تا آخر وقت عذرش باقى خواهد ماند.