(مسأله 1647) گوش دادن به غيبت، اگر مورد خطابِ غيبت كننده باشد، حرام است، زيرا اگر غيبت كننده شنوندهاى نداشته باشد به هدف خود نخواهد رسيد، ولى اگر مخاطب او نباشد و شنيدنش به معناى رضا دادن به گفته او نباشد، مانعى ندارد.

(مسأله 1648) ردّ غيبت و دفاع از غيبت شونده واجب است، به اين صورت كه سخنان او را طورى توجيه كند كه معلوم شود آن مطلب عيب نيست و يا عذر او را بيان كند و يا به نحوى او را از ادامه دادن غيبت منصرف كند. ولى اگر بداند كه با اين برخورد غيبت كننده جرأت بيشترى خواهد يافت و بيش از پيش براى عيب جوئى تحريك خواهد شد و دلايل بيشترى براى سخنان خود بيان خواهد كرد، وجوب دفاع ساقط ميشود.

(مسأله 1649) غيبت كننده علاوه بر توبه بايد از كسى كه غيبت او را كرده حلاليّت بطلبد، اگر ممكن نباشد و يا بترسد كه اين كار مفاسدى به دنبال داشته باشد، بايد در حق او استغفار نمايد و اين در همه مواردى كه ستمى بر بندهاى انجام شده جارى است.

توجه: گناهان كبيره به آنچه بيان شد اختصاص ندارد و شرح و بيان همه آنها در اين صفحات نمى گنجد و لذا به مقدار ياد شده بسنده كرديم، چنانكه شرح گناهان غير كبيره نيز مجال بيشترى ميطلبد.