(مسأله 111) در مسح سر واجب نيست كه بر پوست سر باشد، بلكه اگر بر موى جلوِ سر نيز مسح كند كافى است.

(مسأله 112) مسح كردن از روى كفش و جوراب در مقام ضرورت مثل سرماى شديد و تقيّه از مخالفان جايز است.

(مسأله 113) در تقيّه ترس بر جان خويش، ترس بر جان ديگران، حسن معاشرت و جلب محبّت مخالفان براى مصون ماندن از شرّ آنها- ولو در دراز مدّت- كافى است.

(مسأله 114) در جايى كه مخالفان، انسان را ميشناسند و از مذهب او آگاهند و نيازى به تقيّه احساس نمى شود، تقيّه جايز نيست، بلكه حرام است، زيرا در اين موارد نوعى چاپلوسى و اهانت به مذهب حقّه ميباشد.

(مسأله 115) آب وضو بايد پاك باشد و اعضاى وضو نيز بايد پاك باشد، تا آب وضو نجس نشود.

(مسأله 116) اگر يكى از اعضاى وضو نجس باشد و انسان به نيّت وضو آن را در آب كر فرو ببرد، يا زير شير آب بگيرد، آن عضو پاك ميشود و وضو نيز تحقّق مييابد.

(مسأله 117) در وضو نيّت شرط است و آن امر قلبى است و نيازى به تلفّظ ندارد، و قصد اجمالى كفايت ميكند، پس كسى كه ميخواهد نماز ياد بگيرد، اگر به كسى كه وضو ميگيرد و نماز ميخواند، نگاه كند و همانند او رفتار كند و قصد پيروى از او بكند، كافى است.

(مسأله 118) شستن صورت و دستها و مسح سر و پاها بايد به نيت وضو باشد و براى تقرّب به خداوند متعال، پس اگر براى خنك شدن و پاكيزگى وضو بگيرد، وضويش باطل است.