فصل چهارم: احكام روزه قضا

(مسأله 1389) روزه هايى كه در زمان كودكى و در حال جنون، بيهوشى و دوران كفر از انسان فوت شده قضا ندارد، ولى روزه هايى كه به سبب بيمارى، حيض، نفاس، مستى، خواب و غير آنها فوت شده را بايد قضا كند.

(مسأله 1390) روزه هايى كه از مرتدّ در ايام ارتداد فوت شده، بنابر احتياط واجب بايد قضا شود.

(مسأله 1391) روزه هايى كه يك فرد سنّى در ايّام تسنّن با قصد قربت گرفته، پس از شيعه شدن قضا ندارد، ولى روزه هايى كه از او فوت شده، بايد آنها را قضا كند.

(مسأله 1392) كسى كه در ماه رمضان به سبب عذر شرعى اضطرارى، چون بيمارى، حيض، نفاس و مسافرت اضطرارى روزهاش را خورده و عذرش تا ماه رمضان آينده باقى مانده و قدرت بر قضاى آن پيدا نكرده، قضا از او ساقط است و به جاى آن بايد فديه (يك مُدّ طعام براى هر روز به فقير) بدهد.

(مسأله 1393) كسى كه در ماه رمضان به سبب عذر شرعى اختيارى، چون مسافرت اختيارى روزهاش را خورده و تا رمضان آينده عذرش ادامه داشته و نتوانسته آن را قضا كند، بايد براى هر روز يك مدّ طعام به عنوان كفّاره تأخير بپردازد و روزههايش را بنابر احتياط واجب در سالهاى بعدى قضا كند.

(مسأله 1394) زن حاملهاى كه زايمانش نزديك بوده و زن شير دهى كه شيرش كم ميشد و روزه گرفتن براى آنها ضرر نداشت، ولى مشقّت داشت،