شرعى است برود، سپس به بيشتر از مسافت شرعى مسافرت كند، اگر نمى خواهد كه به محل اقامتش برگردد، از لحظهاى كه از محل اقامت خارج ميشود نمازش شكسته ميشود، و اگر قصد مراجعت دارد نمازش شكسته نمى شود.

(مسأله 1250) اگر قصد اقامه ولو باخواندن نماز چهار ركعتى محقق شود، سپس براى او بيرون رفتن به كمتر از مسافت و بعد از آن سفر به جائيكه مسافت تمام ميشود پيش آيد، پس اگر قصد رجوع به محل اقامه اش ننمايد با بيرون رفتن از محل اقامه اش واجب است نمازش را قصر نمايد، و اگر قصد برگشتن به محل اقامه داشته باشد ولو اينكه كمى آنجا باقى بماند بدون اينكه دوباره قصد اقامه كند با بيرون رفتن از مكان اقامه اش قصر بر او واجب نمى باشد بلكه قصر نمودن نماز با بيرون رفتن از آنجا واجب ميشود، مثلًا كسى در قم اقامه اش محقق شده است وقتى كه به جمكران ميرود واراده ميكند دوباره به قم برگردد، سپس از آنجا به تهران برود، با بيرون رفتن از قم به جمكران وآمدنش از جمكران به قم نمازش قصر نمى شود، بلكه با رفتن از قم به تهران نمازش قصر ميگردد.

سوّم: توقّف سى روز در يك مكان‌

(مسأله 1251) اگر كسى بدون اين كه تصميم ده روز ماندن را در محلّى داشته باشد، به مدّت سى روز در يك محلّ بماند، روز سى و يكم بايد نمازش را تمام بخواند، اگر چه همان روز قصد مسافرت داشته باشد.

(مسأله 1252) در توقّف سى روزه، سى روز كامل شرط است و توقّف يكماه قمرى- 29 روز- كافى نيست و شبها نيز در اينجا تابع روز ميباشد، يعنى بايد 30 شبانه روز كامل (و يا ملفّق يعنى: 30 بيست و چهار