زيارتگاه و تفريحگاه) برود، ميتواند قصد اقامه كند، ولى اگر تصميم دارد به اطراف و نواحى آن نيز برود، به طورى كه اگر افراد مقيم آن محل به آن مناطق بروند براى آنها سفر محسوب ميشود، در اين فرض قصد اقامهاش محقّق نمى شود و بايد نمازش را شكسته بخواند.

(مسأله 1246) ظاهر اين است كه مسافرى كه قصد ده روز اقامت در شهرى داشته باشد ميتواند به توابع شهر از قبيل مقبره و مانند آن كه اهل شهر آنرا سفر حساب نكنند برود، ولى نبايد از اول قصد رفتن- در ضمن ده روز- به مناطق ديگر كه عرفاً سفر از شهر بر آن صدق ميشود، اگرچه كمتر از مسافت سفر شرعى باشد.

بله وبعد از گذشت ده روز ميتواند در حدّ مسافت شرعى برود، وخللى در اقامت وارد نمى شود.

(مسأله 1247) كسى كه قصد كرده ده روز در محلّى بماند، اگر از ماندن منصرف شود و يا در ماندن مردّد گردد، اگر يك نماز چهار ركعتى خوانده، بقيه نمازهايش را تا وقتى كه از آنجا بيرون نرفته تمام ميخواند، و اگر نخوانده باشد، نمازهايش شكسته است، چه نماز چهار ركعتى نخوانده باشد، يا شروع كند و به آخر نرسيده باشد، يا تمام كرده باشد و بعداً بطلانش معلوم شود.

(مسأله 1248) كسى كه قصد كرده ده روز در جايى بماند، پس از گذشت ده روز نيازى به قصد اقامه مجدّد ندارد، بلكه تا روزى كه در آنجاست بايد نمازش را تمام بخواند و روزهاش را بگيرد.

(مسأله 1249) هنگامى كه قصد اقامه انسان در محلّى با خواندن يك نماز چهار ركعتى محقق گرديد، اگر بخواهد به محلّى كه كمتر از مسافت‌