9) عدالت و آن عبارت از پاى بندى شديد انسان به احكام دين است كه موجب اجتناب از گناهان كبيره باشد.

(مسأله 1097) شخص عادل جز در يك حالت استثنائى به گناه آلوده نمى شود و اگر در موردى در اثر غلبه شهوت و غضب مرتكب گناهى شد فوراً پشيمان ميشود و توبه ميكند.

(مسأله 1098) كسى كه در اثر ضعف ديانت مكرّر به گناه ميافتد، اگر چه فوراً نادم شود و توبه كند، عادل نيست.

(مسأله 1099) گناهان كبيره، گناهانى است كه خداوند متعال براى آنها وعده آتش داده است و آنها بسيار هستند، در بخش امر به معروف و نهى از منكر به برخى از آنها خواهيم پرداخت.

(مسأله 1100) پشت سر كسى كه عدالتش مشكوك باشد نمى توان نماز خواند، بلكه بايد به يكى از دو راه زير عدالت او محرز شود:

1- دو نفر عادل كه با او ارتباط نزديك داشته باشند و از ميزان ديانت و عدالت او آگاه باشند، بر عدالت او گواهى بدهند، به شرط اين كه گواهى دادن آن دو مستند به حدس و گمان نباشد، بلكه از روى مشاهدات عينى يا قرائنى باشد كه در حدّ مشاهده عينى است.

2- حسن ظاهر، در حدّى كه هر كس با او معاشرت داشته جز خوبى از او نديده و هرگز بدى از او مشاهده نشده است.

(مسأله 1101) كسى كه از ايستادن معذور باشد ميتواند بر كسى كه او نيز نشسته نماز ميخواند امامت كند، ولى بنابر احتياط واجب نمى تواند بر كسى كه ايستاده نماز ميخواند امامت كند.