باشد.

(مسأله 42) آبى كه فقط براى غسل مستحبّى به كار رفته، پاك است و ميتوان بار ديگر آن را در غسل يا وضو مصرف نمود.

(مسأله 43) آب استنجا- يعنى آبى كه براى پاك كردن محلّ ادرار و مدفوع به كار برده ميشود- اگر با چيزى ملاقات كند آن را نجس نمى كند، مشروط بر اين كه:

1- نجاست محلّ بيش از حدّ متعارف نباشد.

2- ذرّات نجاست بيش از متعارف همراه آن نباشد.

3- نجاست ديگرى مثل خون به آن نرسيده باشد، حتّى بنابر احتياط واجب خونى كه به همراه بول يا غائط بيرون آمده باشد.

(مسأله 44) غير از استنجا، آب قليلى كه براى شستن نجاست مصرف ميشود، نجس است و با هر چيزى ملاقات كند، آن را هم نجس ميكند.

(مسأله 45) آبى كه انسان در پاك بودن آن شك دارد، بنا را بر طهارت آن ميگذارد.

(مسأله 46) آبى كه قبلًا نجس بود و انسان نميداند كه تطهير شده يا نه؟ بنا را بر نجاست آن ميگذارد.

(مسأله 47) با آب مضاف و ديگر مايعات نمى توان وضو يا غسل كرد، و نمى توان با آن چيز نجسى را تطهير نمود.

(مسأله 48) آب مضاف با ملاقات نجس، نجس ميشود، اگر چه بيش از كرّ باشد و يا منبع داشته باشد.

(مسأله 49) اگر آب مضاف نجس شود، با اتصال به كرّ و جارى پاك نمى شود، مگر آنكه به قدرى آب كرّ مطلق بر آن جارى شود كه از مضاف‌