تلفّظ شود و يا به غير عربى باشد، مانعى ندارد.

(مسأله 853) همزه وصل اگر به كلمه پيش از خود متّصل شود بايد حذف شود، مانند همزه: «الله»، «الرَّحْمن» و «اهْدنا»، در صورتى كه در كلمه پيش از آن توقّف نشود بايد حذف شود و در غير اين صورت بايد ثابت بماند و تلفّظ شود.

(مسأله 854) همزه قطع، مانند همزه «ايّاكَ»، «انْعَمْتَ» و «اشْهَدُ» بايد تلفّظ شود و حذف نشود.

(مسأله 855) وقف به حركت و وصل به سكون جايز است، ولى بهتر آن است كه از هر دو اجتناب شود.

(مسأله 856) در كلماتى مانند:

1) جاءَ (الف ماقبل مفتوح).

2) سُوء (واو ساكن ماقبل مضموم).

3) جى‌ء (ياء ساكن ما قبل مكسور).

4) ضالّينَ (الف و تشديد/ ساكن لازم).

كه حرف مدّ و سبب مدّ در يك كلمه آمدهاند، مدّ بهتر است. روى اين بيان در حمد و سوره و ديگر اذكار نماز «مدّ واجب» نداريم.

(مسأله 857) نون ساكن بنابر احتياط واجب، هنگامى كه پيش از حروف «يرملون» (ى، ر، م، ل، و، ن) قرار بگيرد، بايد در حرف يرملون ادغام شود، مثلًا: «يَكُنْ لَهُ» خوانده ميشود: «يَكُلَّهُ» و «اشْهَدُ انْ لا» خوانده ميشود: «اشْهَدُ الّا».

(مسأله 858) كسى كه نبايد نماز را در حال حركت بخواند، حمد و سوره را نيز نمى تواند در حال حركت بخواند، و اگر چيزى از آنها را