در عصر رسالت و در محضر رسول اكرم (صلى الله عليه وآله) هنگامى كه «عيهله» مشهور به «اسود عنسى» لعنة الله عليه را كشتند، در اذان آن روز مؤذّن گفت:

«اشهد انّ محمّداً رسول الله و انّ عيهلة كذّاب».

اين فراز براى اعلام پيروزى اسلام و نابودى دشمن اسلام، درخشش نور اسلام و خموشى آتش فتنه مدّعيان دروغپرداز بود.

در آن روز كه اين فراز در ضمن اذان گفته شد، هيچكس اعتراض نكرد و نگفت كه اين فراز جزء اذان نبود، چرا در آن داخل كرديد؟

امّا علّت اين كه اين فراخوانى ادامه نيافت، براى اين بود كه با كشته شدن «عيهله» آتش فساد خاموش گرديد، ديگر نيازى نبود كه اين بانگ همواره در ضمن گلبانگ اذان گفته شود.

ولى شهادت به ولايت مولاى متّقيان بايد همواره اعلام گردد، زيرا گروهى از مسلمانان آن را به دست فراموشى سپردهاند و همواره تلاش ميكنند كه آن را كم فروغ سازند و از ريشه و بن انكار نمايند، تا به اين وسيله نور خدا را خاموش كنند، در حالى كه خداوند از آن امتناع ورزيده، نور خود را به كمال رسانيده و كلمهاش را اعتلاء خواهد بخشيد.

5) سيره مستمرّه پيروان اهل بيت در طول قرون و اعصار بر اعلام شهادت بر ولايت اميرمؤمنان (عليه السلام) جارى شده و به صورت يكى از شعارهاى جاودانه آنها در آمده، راز و رمز ايمان گرديده است، بدون اين كه آن را جزء اذان يا اقامه بدانند.

6) پاى بندى دوستان اهل بيت به اين شعار، همانند پاى بندى آنها به ذكر صلوات بر محمّد و آل محمّد (عليهم السلام) به دنبال ذكر اسامى آنان بسيار خوب است و رُجحان شرعى دارد، بدون اين كه جزء اذان يا اقامه باشد.