ميّتى كه از باب ضرورت غسل ناقص يا تيمم دادهاند پاك نمى شود.

دوازدهم: سنگ استنجاء

(مسأله 632) سنگ و يا هر چيز ديگرى كه براى پاك كردن محل مدفوع به كار ميرود، با شرايطى كه در مسأله 69 تا 71 گفته شد، جايگاه مدفوع را پاك ميكند.

***

(مسأله 633) اگر انسان آگاهى دارد كه چيزى نجس بود و نميداند آيا آن را آب كشيدهاند يا نه؟ بنا را بر نجاست آن ميگذارد، مگر اين كه دو نفر شاهد عادل گواهى دهند كه آن چيز تطهير شده است و يا كسى كه آن چيز در اختيار اوست (ذُواليد) بگويد كه آن چيز پاك گرديده است.

(مسأله 634) اگر ميدانيم كه چيز متنجّسى را به قصد تطهير شستهاند ولى نميدانيم آيا اين تطهير به صورت صحيح انجام يافته است يا نه؟ بنا را بر صحّت آن ميگذاريم.

(مسأله 635) اگر بدانيم بدن، لباس يا ابزار و ادوات مسلمانى نجس شده، سپس مدّتى آن مسلمان از ديد ما غايب شود، به سه شرط بنا را بر طهارت آن خواهيم گذاشت:

1- اين احتمال برود كه در اين فاصله آن را شسته باشند ولو بدون قصد تطهير.

2- آن فرد مسلمان از نجس شدن آن مطّلع باشد.

3- با آن شى‌ء نجس معامله پاك نمايد، مثلًا آن دست نجس شده را به آبى بزند كه آن را ميخورد يا از آن وضو ميگيرد و يا با آن لباسى كه نجس شده بود، نماز بخواند.