نام وى را جزو درگذشتگان سال 597 ه. ق، ذكر كرده است.[101]

سيد جلال‌الدين احمد بن يحيى: او فقيهى زاهد و از نقباى سادات در عراق، در دوره ايلخانان مغول، بوده است. لقبش جلال‌الدين و كنيه‌اش ابوالقاسم بوده و نسب كامل وى تا امام زين‌العابدين (ع)، چنين است: احمد بن فخرالدين يحيى بن هبةالله بن على بن احمد بن محمد بن على بن ابوالفضائل محمد بن ابوالبركات بن ابوتغلب على بن حسن الاصم بن حسن الفارس بن يحيى بن حسين بن احمد المحدث بن عمر بن يحيى بن حسين ذى‌الدمعة بن زيد بن امام زين‌العابدين (ع).[102]

پدر وى، فخرالدين يحيى بن هبة الله، به گفته ابن عنبه، فقيهى عامل، سيدى فاضل و جليل‌القدر بود.[103] ابن طقطقى، از وى با عنوان «فقيه فخرالدين» ياد كرده و در ستايش وى گفته است كه «يملأ العين قرّة والقلب مسرّة».[104] او افزون‌بر جلال‌الدين ابوالقاسم احمد، دو فرزند ديگر، به نام‌هاى تاج‌الدين ابوالغنائم محمد و زين‌الدين ابوطاهر هبةالله داشت‌[105] و اين سه برادر، از نقباى سادات بودند.

زين‌الدين هبةالله، سيدى كريم‌النفس، جليل‌القدر، بلندهمت و بااخلاق بود. او در سال 667 ه. ق، به دنيا آمد و مادرش، بانويى سيده، از نسل زيد بن امام سجاد (ع) بود. او منصب صدارت و نقابت دو شهر حله و كوفه و نيز نقابت دو آستان مقدس امام على (ع) و امام حسين (ع) را عهده‌دار گرديد. ابن‌طقطقى، او را چنين مى‌ستايد: «وهو اليوم ليس في الطالبيين غيره، قد فاق أضرابه كرماً ونبلًا ورفعةً وصلاتاً وبرّاً وشرفاً».[106]

به گفته ابن‌عنبه، بنى‌محاسن زين‌الدين هبة الله را به انتقام كشته شدن «صفى‌الدين‌

[101] . تاريخ الإسلام، ج 42، ص 314.

[102] . المشجر الوافى، ج 3، ص 137.

[103] . عمدة الطالب، ص 343.

[104] . الاصيلى، ص 253.

[105] . ر. ك: الاصيلى، ص 253؛ عمدة الطالب، ص 343.

[106] . الاصيلى، ص 253.