روضات‌الجنات، نسب وى را «محمد بن احمد بن ادريس» ذكر كرده است.[94] او از شهر حله و از خاندان عجلى و لقبش، فخرالدين و كنيه‌اش، ابوعبدالله بوده است.[95]

...

تاريخ تولد وى را حدود سال 543 ه. ق، گفته‌اند. او پسر خواهر شيخ طوسى و مادرش، دختر فاضله مرحوم ورام و خود جد مادرى، نجيب‌الدين يحيى هذلى (از علماى شيعه) بود.[96] او ساكن حله بود و ياران و شاگردانى داشت. ذهبى كه از متعصبان اهل‌سنت است و درباره بسيارى از شخصيت‌هاى شيعه از روى كينه و تعصب سخن مى‌گويد، درباره جايگاه فقهى ابن‌ادريس نزد شيعه مى‌گويد: «او در دانش فقه بى‌نظير بود، ... و در زمان وى، ميان شيعه همانند وى، وجود نداشت». به گفته اين مورخ، يكى از شاعران شيعه، قصيده‌اى در مدح وى سرود كه در آن، وى را بر محمد بن ادريس شافعى (مؤسس مذهب شافعى) ترجيح و تفضيل داده بود.[97]

شهيد اول، وى را با عناوينى همچون «امام علامه، شيخ علما و رئيس مذهب» و شهيد ثانى را با كلماتى، چون «امام، علامه و محقق» ستوده است. البته متقدمانى، همچون محقق حلى و علامه حلى، او را به‌علت زبان تندش در نقد ديگران، تخطئه كرده‌اند.[98]

ابن‌ادريس داراى تأليفاتى بوده كه مشهورترين آنها، «الحاوى لتحرير الفتاوى»، معروف به كتاب «السرائر» است و از ديگر آثار وى نيز مى‌توان به خلاصة الاستدلال، منتخب كتاب التبيان (در فقه) و «مناسك الحج»، اشاره كرد.[99]

به گفته خوانسارى، ابن‌ادريس در ظهر روز جمعه، هجدهم شوال سال 598 ه. ق، در سن 55 سالگى، در شهر حله وفات كرد و در همانجا، به خاك سپرده شد.[100] اما ذهبى،

[94] . روضات الجنّات، ج 6، ص 254.

[95] . تلخيص مجمع الآداب، ج 4، ص 308؛ تاريخ الإسلام، ج 42، ص 314.

[96] . تلخيص مجمع الآداب، ج 4، ص 310.

[97] . تاريخ الإسلام، ج 42، ص 314.

[98] . فهرس التراث، ج 1، ص 609.

[99] . تاريخ الإسلام، ج 42، ص 314.

[100] . روضات الجنات، ج 6، ص 258.