او در مدتى كه در مجاورت آستان مقدس اميرمؤمنان (ع) در نجف سكونت داشت، به بسيارى از شاگردان خود، اجازه روايت داد. ميرزا عبدالله افندى، در مدح وى گفته است كه او بسيار زاهد و عابد و پرهيزكار بود. سپس در ادامه، نقل كرده است زمانى كه شاه طهماسب صفوى، جايزه يا هديه‌اى برايش فرستاد، آن را قبول نكرد.[89]

شيخ ابراهيم قطيفى، معاصر محقق كركى بود. اما اين دو در ديدگاه‌هاى فقهى خود، با يكديگر اختلاف‌نظر فراوانى داشتند و محقق كركى به سبب اينكه او هداياى سلاطين را قبول نمى‌كرد، بر وى اشكال مى‌گرفت.[90] از تأليفات وى، مى‌توان به اين آثار، اشاره كرد: الهادي الي سبيل الرشاد في شرح الارشاد، تعيين الفرقه الناجية، نفحات الفوائد في اجوبة السؤالات الفرضية، شرح الفية الشهيد الاول بطريق الحاشية، كتاب الاربعين، مجموعة في نوادر الاخبار الطريفة، شرح الاسماء الحسني، رسائل فقهى مختلف و تعليقات بر كتاب‌هاى فقهى ديگر.[91]

207. مقبره ابن ادريس حلّى‌

امروزه زيارتگاه ابن ادريس، در محله «جبل»، در نقطه تلاقى دو خيابان «جبل» و «طهمازيه»، در غرب شهر حله قرار دارد و گويا در گذشته، كنار جاده اصلى نجف- بغداد واقع بوده است. در اين زيارتگاه، قبر دو تن از شخصيت‌هاى شيعه، يعنى ابن ادريس حلّى و سيد جلال‌الدين احمد بن يحيى، قرار دارد كه پيش از بيان تاريخچه و توصيف زيارتگاه، به معرفى اجمالى اين دو شخصيت مى‌پردازيم:

ابن ادريس حلّى: از فقهاى بزرگ شيعه در سده ششم هجرى است. نسب وى در منابع و كتب تراجم، با اختلاف ذكر شده است. ابن‌فوطى، نسب وى را «محمد بن ادريس بن محمد»،[92] ذهبى نيز نسبش را «محمد بن ادريس بن احمد بن ادريس»[93] و صاحب‌

[89] . رياض العلماء وحياض الفضلاء، ج 1، صص 15 و 16.

[90] . براى آگاهى بيشتر درباره اختلافات اين دو بايكديگر، ر. ك: لؤلؤة البحرين، صص 156 و 157.

[91] . تكملة امل الآمل، ج 2، صص 25 و 26.

[92] . تلخيص مجمع الآداب، ج 4، ص 308.

[93] . تاريخ الإسلام، ج 42، ص 314.