عبدالرحمان بن اشعث (معروف به دير الجماجم)، در سال 82 ه. ق، شركت كرد. او در اين قيام مى‌گفت: «با آنان براى مبارزه با ظلم و ستم و كفرشان و خروجشان از دين خدا و براى ميراندن نماز و به ذلت كشاندن مسلمانان، بجنگيد».[1487] به گزارش ديگرى، سعيد دليل قيامش را كفر حجاج بن يوسف ثقفى، مى‌دانست؛ زيرا وى، عبدالملك ابن مروان را برتر از رسول خدا (ص) خواند.[1488]

او پس از شكست اين قيام، تحت تعقيب حجاج قرار گرفت. سعيد براى فرار از بنى‌اميه، به قم آمد و نزد عرب‌هاى قبيله خود (بنى‌اسد) كه در روستاى جمكران ساكن بودند، اقامت كرد. ولى امراى كاشان و اصفهان، او را دستگير كردند و نزد حجاج (حاكم عراق و ايران از سوى وليد بن عبدالملك)، فرستادند.[1489]

به قولى، سعيد از قم به آذربايجان و از آنجا، به مكه گريخت‌[1490] كه در همان زمان، به سبب حكومت عمر بن عبدالعزيز، محل امنى براى فراريان از حجاج شده بود و در مكه، به درخواست حجاج و به دست حاكم مكه، «خالد بن عبدالله قسرى»، دستگير شد.[1491] بنابر گزارش مشهورى، سعيد، مدتى را در اصفهان و در قريه «سنبلستان»، سپرى كرد و از آنجا، به عراق رفت.[1492]

فرار سعيد از حجاج، دوازده سال به طول انجاميد.[1493] بنابر گزارشى، خالد بن عبدالله قسرى، وى را به دستور خاص عبدالملك كه پناه دادن به سعيد را منع كرده بود، دستگير كرد.[1494] پس از دستگيرى، او را به واسط، مقر حكومت حجاج، انتقال دادند. به روايتى در

[1487] . الطبقات الكبرى، ج 6، ص ~275

[1488] . أنساب الاشراف، ج 7، ص ~364

[1489] . تاريخ قم، ص ~38

[1490] . النجوم الزاهرة فى ملوك مصر و القاهرة، ج 1، ص ~228

[1491] . انساب الاشراف، ج 7، ص 367.

[1492] . كتاب تاريخ أصبهان( ذكر أخبار أصبهان)، ج 1، ص 381؛ سير اعلام النبلاء، ج 4، ص 324.

[1493] . تاريخ الإسلام، ج 6، ص 367؛ سير اعلام النبلاء، ج 4، ص 335.

[1494] . منائح الكرم فى أخبار مكة و البيت و ولاة الحرم، ج 2، ص 39.