يا بيست و ششم يا سى‌ام عام‌الفيل، گزارش كرده‌اند.[699] او از سابقان در اسلام و مهاجران به حبشه بود.[700] و پس از بازگشت به مكه، به مدينه هجرت كرد.[701] او در تمام غزوات مسلمانان، پيامبر اسلام (ص) را همراهى كرد[702] و زخم‌هاى بسيارى در اين نبردها ديد[703] و با شمشيرش در جنگ‌ها، غم‌هاى فراوانى را از چهره پيامبر (ص) زدود.[704]

پس از رحلت پيامبر (ص)، زبير كنار امام على (ع) و هاشميان و ديگر پيروان راستين آن حضرت (ع)، از بيعت با ابوبكر، كناره‌گيرى كرد[705] و ميان گروه اندكى بود كه با تراشيدن سر، آمادگى خود را براى مبارزه مسلحانه در راه احقاق حق امام على (ع) اعلام كرد.[706] او به همراه بنى‌هاشم و تنى چند از ياران امام (ع)، تا شش ماه و به قولى تا زمان وفات حضرت زهرا (عليها السلام) با ابوبكر بيعت نكرد.[707] زبير، از جمله شاهدان وصيت حضرت فاطمه (عليها السلام) درباره ميراث ايشان‌[708] و از معدود كسانى بود كه در مراسم نماز مخفيانه بر جنازه آن حضرت، شركت كرد.[709] در اين دوره، زبير خود را از بنى‌هاشم برمى‌شمرد[710] و در رجزها، خود را ابن‌الصفيه مى‌خواند و به مادر هاشمى خود، نسبت مى‌داد.[711] اما سرانجام مقارن‌

[699] . اسدالغابه، ج 6، ص 173؛ استيعاب، ج 2، ص 511.

[700] . تاريخ طبرى، ج 11، ص 507.

[701] . الطبقات الكبرى، ج 3، ص 75؛ تاريخ ابن‌خلدون، ج 2، ص 420.

[702] .، تاريخ الطبرى ج 11، ص 507؛ البدايه و النهايه، ج 7، ص 249؛ تاريخ دمشق، ج 18، ص 341.

[703] . تاريخ دمشق، ج 18، ص 385.

[704] . طبقات الكبرى ج 3، ص 83؛ مروج الذهب، ج 2، ص 364؛ احتجاج، ج 1، ص ~163

[705] .، أنساب الاشراف ج 1، ص 583؛ تاريخ اليعقوبى، ج 2، ص 124؛ الاستيعاب، ج 3، ص 973.

[706] . احتجاج، ج 1، ص 81؛ كتاب سليم بن قيس، ص 581.

[707] . سيره ابن هشام؛ ج 4، ص 656؛ الكامل، ج 2، ص 331.

[708] . الكافى، ج 7، ص 48؛ من لا يحضره الفقيه، ج 4، ص 244؛ تهذيب الاحكام، ج 9، ص 145.

[709] . مناقب آل ابيطالب، ج 3، ص 412؛ إعلام الورى، ص 152.

[710] . الإمامة و السياسة، ج 1، ص 28؛ الاستيعاب، ج 3، ص 906.

[711] . بيان المعانى، ج 5، ص 160.