اين كمالات، او را از ديگران متمايز مى‌ساخت؛ تا آنجا كه بسيارى از شيعيان، معتقد بودند كه پس از امام هادى (ع)، منصب امامت به او مى‌رسد.

عارف بزرگ، الكلانى، درباره شخصيت ايشان چنين مى‌گويد:

خدمت ابوجعفر، محمد بن على الرضا (لقب امام هادى)، در آغاز شكوفايى و سن كم رسيدم و از او باوقارتر، بزرگوارتر، جليل‌تر و پاكيزه‌تر نديدم. در آن هنگام امام حسن عسكرى (ع) در حجاز، كودك بود و ابوجعفر، او را بسيار مى‌ستود. ابوجعفر، همواره ملازم برادرش، امام حسن عسكرى بود و از او جدا نمى‌شد. حضرت نيز آموزش و تربيت او را برعهده گرفته بود و از علوم، معارف و آداب خويش، او را بهره‌مند مى‌ساخت.

علماى شيعه، اتفاق نظر دارند كه امام هادى (ع)، سيد محمد، برادر بزرگ‌تر امام حسن عسكرى (ع)، را حتى با اشاره و دلالت، امام بعدى، معرفى نكرده است. اما از آنجا كه سيد محمد، شايستگى‌هايى داشت، شيعيان تصور مى‌كردند وى، امام بعدى است. ولى پس از درگذشت وى، سه سال پيش از رحلت امام هادى (ع)، شيعيان با راهنمايى امام هادى (ع)، از جانشينى امام حسن عسكرى (ع)، آگاه شدند.[1703]

وفات‌

سيد محمد، در سال 252 ه. ق، براى زيارت خانه خدا، قصد سفر كرد. هنگامى كه به قريه بلد رسيد، مريض شد و درگذشت. شيعيان، او را در همان‌جا دفن كردند. علت بيمارى ايشان، معلوم نيست و نمى‌دانيم آيا خلفاى عباسى، ايشان را مسموم كردند يا آنكه بيمارى و مرگ ايشان، طبيعى بود.[1704]

كرامات‌

كرامات زيادى از اين فرزند بزرگوار امام هادى (ع)، ديده شده است. ميرزا حسين‌

[1703] . زندگانى امام حسن عسكرى( ع)، قرشى، ص 23.

[1704] . همان، ص 30.