جعفرى كه با دختر شيخ مفيد ازدواج كرده بود، درباره وى گفته است: «مفيد به‌جز اندكى از شب را نمى‌خوابيد. سپس مى‌ايستاد و نماز مى‌گزارد يا مطالعه مى‌كرد يا درس مى‌گفت يا قرآن مى‌خواند».[863]

به گفته ابن‌جوزى، او در خانه خود در بغداد مجلسى داشت كه همه علما در آن شركت مى‌كردند. همچنين نزد امراى نواحى ديگر، جايگاه و منزلت داشت و آنها به مذهب وى، ميل داشتند.[864]

شيخ مفيد در شاخه‌هاى مختلف علوم دينى زمان خود، از جمله كلام و عقايد، اخلاق، فقه، حديث، امامت و تاريخ، صاحب‌نظر بود؛ به‌طورى‌كه در هريك از اين شاخه‌هاى علمى، تأليفات متعددى از وى به‌جا مانده است. شيخ نجاشى، رجالى بزرگ شيعه، درباره وى مى‌گويد: «شيخنا و استاذنا رضي الله عنه فضله اشهر من ان يوصف في الفقه والكلام والرواية والثقة والعلم». سپس براى وى، 167 تأليف و رساله، نام برده است.[865]

شيخ طوسى نيز درباره شيخ مفيد مى‌نويسد: «من اجلة متكلمي الامامية انتهت اليه رئاسة الامامية في وقته وكان مقدماً في العلم وصناعة الكلام وكان فقيهاً متقدماً فيه حسن الخاطر دقيق الفطنة حاضر الجواب وله قريب من مائتي مصنف كبار وصغار».[866]

از جمله تأليفات وى، مى‌توان از آثار زير نام برد:

در كلام و عقايد: اوائل المقالات، شرح عقايد صدوق، اجوبة المسائل السروية و النكت الاعتقادية؛

در فقه: المقنعة، الاعلام، المسائل الصاغانية، جوابات اهل الموصل في العدد الروية و جواب اهل الرقة في الاهلّة والعدد؛

[863] . لسان الميزان، ج 7، ص 486.

[864] . المنتظم، ج 15، ص 157.

[865] . رجال النجاشى، ص 399.

[866] . الفهرست، ص 158.