اما مشهورترين كتاب وى كه امروزه در دسترس قرار دارد، كتاب «كامل الزيارات» است كه از منابع مهم حديثى شيعه درباره زيارت ائمه معصوم (عليهم السلام) به شمار مى‌آيد و تاكنون چندين بار منتشر شده است.

ابن‌حجر عسقلانى، سال وفات ابن قولويه را 368 ه. ق، ذكر كرده است.[858] منابع معتبر، به محل وفات و دفن ابن قولويه، اشاره نكرده‌اند. اما با توجه به اشاره شهيد اول كه گفته است شيخ مفيد، نزديك قبر امام جواد (ع)، كنار شيخ خود، ابن قولويه، به خاك سپرده شد[859]، مى‌توان نتيجه گرفت كه او نيز در بغداد وفات يافته و قبر وى و شاگردش، شيخ مفيد، در يك‌جا، در آستان كاظمين واقع است.

شيخ مفيد: محمد بن محمد بن نعمان حارثى عكبرى بغدادى، ملقب به شيخ مفيد، از علما، فقها و متكلّمان بزرگ در تاريخ شيعه است كه در زمان خود، رياست و مرجعيت معنوى شيعيان را برعهده داشت. در منابع تاريخى از وى، با شهرت «ابن‌معلم» ياد شده است؛ زيرا پدر وى، معلمى بود كه به گفته ابن‌حجر عسقلانى در واسط زندگى مى‌كرد و شيخ مفيد نيز به قولى در همين شهر و به قول ديگرى در «عُكبرا» به دنيا آمد.[860] نجاشى، تاريخ تولد وى را يازده ذى‌القعده سال 336 ه. ق، گفته است.[861] اما به قول ديگرى نيز در سال 338 ه. ق، به دنيا آمده است.[862]

شيخ مفيد با عضدالدوله ديلمى، رابطه خوبى داشت؛ به طورى‌كه مى‌گويند عضدالدوله، به ديدار وى در منزلش مى‌آمد و در زمان مريضى وى، از او عيادت مى‌كرد و با توجه به اين رابطه خوب، شيخ مفيد از هيبت بالايى برخوردار بود. شريف ابويعلى‌

[858] . لسان الميزان، ج 2، ص 470.

[859] . بحار الانوار، ج 104، صص 18 و 19.

[860] . لسان الميزان، ج 7، ص 486.

[861] . رجال النجاشى، ص 402.

[862] . همان، ص 403؛ الفهرست، ص 158.