ناصرالدين‌شاه.[421] همان‌گونه كه در ادامه به تفصيل بيشترى بيان خواهد شد، متأسفانه اين مسجد و مدارس دينى، بعدها به بهانه احداث خيابان اطراف حرم، خراب شد و از بين رفت.

در سال 1279 ه. ق، كار ساخت طبقه دوم حجره‌ها و ايوانچه‌ها، گرداگرد صحن شريف امام حسين (ع) اجرا شد و سپس نماى آن، كاشى‌كارى گرديد.[422] در سال 1283 ه. ق، شيخ عبدالحسين طهرانى به كربلا بازگشت تا بر كار تكميل اقدامات عمرانى ناصرالدين‌شاه، نظير ساخت مسجد و ايوان ناصرى، نظارت كند.[423]

در سال 1287 ه. ق، ناصرالدين‌شاه كه از سوى پادشاه عثمانى، رسماً براى زيارت عتبات عاليات عراق دعوت شده بود، وارد كربلا شد و با توجه به خدمات عمرانى وى در آستان حسينى، مورد استقبال مردم، علما و بزرگان كربلا قرار گرفت.[424]

همچنين در دوره ناصرالدين‌شاه، گنبد حرم امام حسين (ع) از داخل آينه‌كارى و تزيين گرديد و كتيبه‌هايى حاوى آيات قرآن و نيز اشعار محتشم كاشانى، بر آن قرار داده شد.[425] سپس سقف و بخش فوقانى ديوار رواق‌هاى گرداگرد حرم، آينه‌كارى و تزيين گرديد كه در يكى از كتيبه‌هاى موجود در حرم، تاريخ پايان تزيينات، سال 1295 ه. ق و تاريخ پايان آينه‌كارى، سال 1301 ه. ق، ثبت شده است.[426]

در سال 1296 ه. ق، نماى بيرونى غربى روضه مطهره و ايوان بالاسر زيبايى به دست معمار ايرانى، استاد احمد شيرازى به شكل زيبايى كاشى‌كارى و با مقرنس‌كارى تزيين گرديد.[427] در سال 1310 ه. ق حسن‌رفيق پاشا، والى بغداد، چند تار موى منسوب به‌

[421] . دائرة المعارف الحسينية، تاريخ المراقد، ج 2، صص 163 و 164.

[422] . مدينة الحسين، ج 1، صص 41 و 49.

[423] . همان، ص 34.

[424] . دائرة المعارف الحسينية، تاريخ المراقد، ج 2، صص 173 و 174.

[425] . شهر حسين، ص 408.

[426] . همان، ص 423.

[427] . ر. ك: بغية النبلاء في تاريخ كربلاء، عبدالحسين الكليددار آل طعمة، ص 79.