ابراهيم غمر از منظر علماى رجال و انساب‌

ابراهيم، از بزرگان حديث و از راويان مشهور ميان علويان است.[293] از او، با عنوان عالمى از عالمان آل محمد و بزرگى از بزرگان هاشمى، ياد مى‌كنند.[294] او از پدرش‌[295] و نيز از فاطمه بنت الحسين (ع)[296]، روايت نقل مى‌كرد و فضيل بن مرزوق‌[297] و ابوعقيل يحيى بن متوكل‌[298] نيز از او، روايت نقل كرده‌اند.

ابن‌حجر، حديث رد شمس براى على (ع) را از فضيل بن مرزوق، از ابراهيم غمر روايت كرده‌[299] و شيخ صدوق (رحمه الله) نيز در مشيخه‌اش، از طريق اسماء بنت عميس، از فاطمه بنت حسين (ع)، از ابراهيم غمر، به روايت مذكور، اشاره داشته است.[300]

شيخ طوسى، روايت چهار خصال مؤمن را از او نقل نموده‌[301] و شجرى، روايت نحوه تعزى و نيز تهنيت رسول خدا (ص) را از طريق او، روايت كرده است.[302] ابن ابى‌الحديد، ابراهيم غمر را بزرگ خاندانش و شبيه‌ترين اهل زمانش به رسول خدا (ص) مى‌داند.[303] «ضامن بن شدقم حسينى»، از او به شايستگى ياد كرده و در مدح او، مبالغه كرده و گفته است:

وكان سيداً جليل‌القدر، رفيع المنزلة، عظيم الشأن، جمّ المحاسن والفضائل، حسن‌

[293] .« كان سيداً شريفاً، روى الحديث». الاصيلى، ابن طقطقى، ص 111.

[294] .« كان من ائمة الحديث ورواته، عالماً من علماء آل محمد( عليهم السلام)، وزعيماً من زعماء الهاشميين». كتاب المزار، ص 188.

[295] . الجرح والتعديل، ابن ابى‌حاتم، ج 2، ص 92؛ التاريخ الكبير، بخارى، ج 1، ص 273.

[296] . الثقات، ابن‌حبان البستى، ج 3، ص 178.

[297] . تاريخ الاسلام، الذهبى، ج 16، ص 32؛ المحدثون من آل ابى‌طالب، سيدمهدى رجايى، ج 1، ص 7.

[298] . التحفة اللطيفة، شمس‌الدين سخاوى، ج 1، ص 68.

[299] . لسان الميزان، ابن‌حجر العسقلانى، ج 1، ص 264.

[300] . مشيخة من لا يحضره الفقيه، شيخ صدوق، ج 4، صص 438 و 439.

[301] . الامالى، صص 576 و 577؛ بحار الانوار، ج 69، ص 404.

[302] . الامالى، شجرى، ج 2، ص 300.

[303] . شرح نهج البلاغه، ابن ابى الحديد، ج 15، ص 290؛ الكواكب المشرقة، سيدمهدى رجايى، ج 1، ص 27.