قرار دارد كه داراى ضريحى به طول و عرض 5/ 3* 3 متر و ارتفاع سه متر است. همچنين اين زيارتگاه، داراى نمازخانه‌اى به مساحت 6* 3 متر مى‌باشد.[676]

...

96. مرقد ابن‌فهد حلّى‌

جمال‌الدين ابوالعباس احمد بن محمد بن فهد اسدى حلى، معروف به ابن‌فهد حلى، از علماى بزرگ شيعه در نيمه دوم قرن هشتم و نيمه اول قرن نهم هجرى است. از جمله اساتيد ابن‌فهد و علمايى كه او از آنها روايت كرده است، مى‌توان از شخصيت‌هاى زير نام برد: احمد بن عبدالله، معروف به ابن‌متوّج بحرانى، بهاءالدين على بن عبدالكريم ابن عبدالحميد نيلى نسابه، نظام‌الدين على بن محمد بن عبدالحميد نيلى، ظهيرالدين على بن يوسف بن عبدالجليل نيلى، جلال‌الدين عبدالله بن شرفشاه، ضياءالدين ابوالحسن على بن محمد بن مكى (فرزند شهيد اول) و فاضل مقداد سيورى.[677] همچنين بسيارى از علما نزد او شاگردى نموده يا از وى روايت، نقل كرده‌اند كه از آن جمله‌اند: احمد بن محمد بحرانى، ابن راشد قطيفى، على بن هلال جزائرى، ظهيرالدين بن على عيناثى عاملى، عبدالسميع بن فياض اسدى، شيخ مفلح بن حسن صيمرى، عزالدين حسن بن احمد بن فضل مارونى عاملى، شمس‌الدين بن عزالدين حسنى و سيد محمد بن فلاح موسوى حويزى، معروف به «مشعشع».[678]

بيشتر دوران عمر ابن فهد، مصادف با دوره حكومت آل‌جلاير در عراق بود. او در سال 840 ه. ق، از طرف اسپند ميرزا تركمان، حاكم بغداد،[679] براى مناظره با علماى‌

[676] . مرقد ابن الحمزة، سلمان هادي آل‌طعمة، صص 60 و 61.

[677] . طبقات اعلام الشيعة، آغابزرگ الطهراني، ج 4، ص 10.

[678] . گلشن ابرار، ج 1، ص 161.

[679] . اسپند ميرزا، پسر قرا يوسف، پسر قرا محمد، از امراى دوره آل جلاير و معاصر شاهرخ تيمورى است كه از سال 836 ه. ق تا زمان وفات خود در سال 848 ه. ق به مدت دوازده سال، حاكم بغداد بود و پس از درگذشت، او را در گنبدى كه به دستور وى، در دوره حياتش ساخته بودند، به خاك سپردند. ر. ك: مجالس المؤمنين، قاضى نورالله شوشترى، ج 2، صص 368 و 370.